Uit de nieuwskeuken van Seven: de rolstoel en Sabine Hagedoren

Beste lezers,

Het wordt een mooie warme dag vandaag, althans als we Sabine mogen geloven. Ik geef het toe, persoonlijk twijfel ik nooit aan de meteorologische kennis van dame Hagedoren. Sabine heeft kwaliteiten en er schuilt een vleugje subtiele humor in haar zinnen. Toen ik deze week even grasduinde in een valiesje oude mails kwam ik een mail tegen van zowat 5 jaar geleden. In een bui van zekere vrijpostigheid had ik haar een stukje gemaild welke ik geschreven had.

Dit dus:

IK ROLSTOEL

Tijdens mijn ochtendwandeling in het park, de zon en mijn goed humeur als vaste metgezel kruiste ik goed gezelschap. Dat leken ze voor elkaar te zijn.

Een vertederend tafereel, moeder met een opengeslagen boek en haar dochter gekluisterd aan en in een rolstoel.

Het meisje met nog vers gestreken roze broekje, kraakwitte openhangende parka draaide rustig rondjes omheen de houten bank. Moeder las onverstoorbaar door.

Ongetwijfeld was het een boeiend boek, want oog voor haar kroost had ze niet.

De rolstoel, opgefleurd met een krans van fel kleurige plastic bloemen maalde er niet om. Het meisje evenmin, zo leek het me.

Als volleerd baanwielrenster bleef ze om de bank heen baantjes rijden. Als ik wat dichterbij kwam (té dicht vrees ik) ging ze in de remmen.

Ze keek me aan met een soort vertederende blik ( je weet wel, zoiets als een ijspegel die smelt bij een laagstaand zonnetje). Haar blauwe ogen, kort geknipte blonde haar en speelse gelaatsuitdrukking maakten het plaatje helemaal compleet.

Mijnheer, ik rolstoel…zei ze

Met deze zin liet ze er meteen geen gras over groeien.

Alsof ze zich ten volle bewust van haar benenprobleem, mij het gras voor de voeten wou wegmaaien. Op zo een moment sta zelfs ik zonder woorden.

Je doet dat goed…verder dan deze woorden kwam ik niet. Schrander moest ze wel zijn, want hoe kan je anders verklaren dat ze prompt repliceerde met…mijn lerares zegt dat rolstoelen ook een werkwoord is.

Thats my girl, sprak de moeder. Ik kon alleen hoofdknikkend bevestigen.

Toen ik wegstapte wuifde ze me na.

Haar frêle rechterhandje lichtjes ten hemel geheven, spontaan lachje kortom het ganse tafereel maakte me blij.

Zoiets laat een mens de dag goed beginnen.

Met dank aan een rolstoelertje!

Dat Sabine het gelezen had bleek duidelijk uit haar reply : Lieve Seven, de windrichting kun je niet kiezen, maar wel de stand van de zeilen. Ik heb het stukje voorgelezen aan mijn kinderen, Lars en Lise als een soort levenslesje. You touched my soul en liet mijn Bornems hart sneller slaan. Warme groet, Sabine.

Nu het vandaag gaat zomeren denk ik aan Sabine.

Geniet van de zon, lieve lezers en graag tot volgende week voor meer lees.

Groeten, Seven.