Uit de nieuwskeuken van Seven: schrijven

Beste lezers,

Vorige week kwam ik iemand tegen die ik al een poosje niet meer gesproken had. Na wat over en weer gepalaver  over het weer, familie en gezondheid en de laatste nieuwtjes over wie er vreemd ging vroeg hij me ineens hoe het met mijn schrijven ging. Die had ik niet zien aankomen, want ik wist dat hij helemaal geen boekenwurm was. Hij had mijn ochtendvruchtjes al gelezen op mijn facebookpagina  en wilde weten of dat  allemaal een beetje liep en of ik nog steeds ideeën had voor nieuwe schrijfsels. Op die twee vragen kon ik respectievelijk antwoorden dat ik tevreden was met- en van mijn werk en dat ik ideeën genoeg had om tot op een respectabele leeftijd door te kunnen gaan met schrijven. ‘Ach,’ verzuchtte hij. ‘Dat is natuurlijk ook geen wonder. Lekker de hele dag in je joggingbroek en T-shirt achter je bureautje zitten, wijntje erbij, en lekker opschrijven wat er in je opkomt. Of nee, je zit vast heerlijk onderuitgezakt in de zetel met je laptop op schoot! En dan de inspiratie hè. Midden in de nacht wakker worden met geweldige ideeën in je hoofd die je dan meteen moet opschrijven. Maar ja, dat kan natuurlijk, want je bent toch de hele dag thuis. Je hoeft niet vroeg op te staan; je kunt doen wat je wilt. Toch?’ voegde hij eraan toe, toen hij mijn blik zag.

Ik glimlachte maar wat. Hoe kon ik hem aan haar verstand brengen dat schrijven helemaal niet zo idyllisch is als veel mensen denken? Dat een schrijver alleen door hard werken een verhaal op papier krijgt? Het is een ambacht. Net als klompenmaker. Of keurslager. Het is absoluut niet zo dat de mooiste zinnen zomaar ineens je hoofd binnen fladderen. En als ze dat wel doen, dan heb je meestal niets bij de hand om ze op te schrijven, zodat je ze na tien minuten alweer glad vergeten bent. Bovendien, al zou je ze wel kunnen opschrijven, dan blijken ze uiteindelijk helemaal niet in je verhaal te passen, waardoor ze ofwel rigoureus weer verwijderd worden, ofwel dusdanig herschreven, dat ze lang zo mooi niet meer zijn.

Met andere woorden: schrijven is tikken. Bij voorkeur aan één stuk door. Net zolang tot je iets af hebt. Om vervolgens geconfronteerd te worden met nóg meer ellende: schrappen. Kill your darlings, zoals dat zo mooi heet. De prachtigste stukjes tekst (die dus niet midden in de nacht je hoofd binnen dwarrelden, maar door hard werken op papier zijn gekomen) verwijderen. Ik heb nog geen boek uit maar kan me zo voorstellen dat een  uitgever nóg meer tekst wil verwijderen en de redacteur flinke stukken drastisch wil omgooien. Om nog maar te zwijgen over de zetproeven en de drukproeven die letter voor letter, woord voor woord moeten worden doorgenomen.

Geweldige ideeën. Inspiratie. Ik liet hem maar in de waan. Had hij er enige boodschap aan dat ik iedere dag om 5u aan mijn schrijftafel zit? Neen. Want ondanks alles, ondanks het harde werken, het scheel worden van mijn eigen teksten, zou ik niets anders willen zijn dan schrijver. Zelfs zónder die gelukzalige inspiratie. Want die wordt namelijk schromelijk overschat.

Overigens is iedere schrijfstijl geheel persoonlijk en eigen aan de schrijver.  Ik heb geen vooraf bepaald plot maar wel steeds hetzelfde onderwerp : de ware liefde.  Het werkt zo :ik schrijf wat zinnen waar een bepaalde “feel” inzit, een vibe. Lijntje erbij, nog een lijntje erbij. Na wat gewis laat ik alle lijntjes zich met elkaar vlechten, waarbij ik pas dan overzicht krijg van het totale stukje. Et  voilà: klaar.     

Voor het mooiste uitzicht is het soms even klimmen.

Het zou een zin kunnen zijn die mijn muze mij in het oor fluistert bij de koffie, als ik haar zeg dat ik even geen inspiratie heb. Net die aanmoedigende woorden die je nodig hebt om opnieuw naar je brouwtafel van letters te trekken, te nippen aan een tas koffie en op dat maagdelijk vel papier een bestseller te schrijven. Als enige wederdienst voor haar steun en toeverlaat, waar ik nog inniger voel hoe groot haar liefde voor mij en mijn werk is, schenk ik haar een gesigneerd boek van een bekende auteur met daarin een persoonlijke kortzin. Het zijn kleine dingen, die twee mensen die elkaar graag zien, net dat extraatje geven Mijn dagelijkse ochtendvruchtjes, over het leven en de liefde, vreugde en verdriet, emoties en overpeinzingen die een mens kunnen kwellen of gelukkig maken, spreken ongetwijfeld mensen aan die zichzelf in een tekst herkennen, Aan alle mensen, mijn nederige dank. Iedere schrijver (denk ik) drijft op enthousiastste reacties, koestert zijn muze en dat zorgt voor een boost om verder zinnen te delen. Waarschijnlijk zitten jullie nu halsreikend te wachten op die persoonlijke zin, die ik die bekende auteur liet vereeuwigen in zijn laatste boek. Wel, dit is ze : “Uit echte liefde, voor mijn ware liefde.”  Tijd voor koffie nu en stiekem eens kijken of mijn muze aan het lezen is.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten,

Seven.