Over hufterigheid en stigmatisering

Enkele weken terug sprongen drie jongeren op de Luchtbal in een ziekenwagen en gingen voor de lol rondjes rijden. Die ambulance stond daar echter omdat een medische interventie bezig was. Burgemeester De Wever en lijsttrekker van de N-VA, sprak stoere taal: “Huftergedrag van jongeren van allochtone origine. We kennen ze wel, de gasten met metersdikke dossiers.” Hij werd onmiddellijk van antwoord gediend door Jos D’Haese, lijstrekker van de PVDA en uitdager van de burgemeester: “Agressie tegen hulpverleners moet worden gestraft. Maar het is meer dan jammer dat de burgemeester gaat voor de polarisatie in plaats van verbinding.” We zitten volop in een verkiezingsstrijd. Beide heren weten best wat de achterban waarop zij mikken, wil horen. Dan moet er niet teveel worden genuanceerd. En dan kwamen er langs alle kanten reacties. Wat voorspelbaar: stigmatisering versus hard optreden. En op de sociale media klonk naar spijtige gewoonte heel veel gescheld.

In de reacties werd vaak verwezen naar het tekort van wijkagenten, jeugdwerkers, straathoekwerkers. Dat zijn keuzes die een bestuur maakt: bearcats tegenover wijkagenten. Stadsmariniers of meer straathoekwerkers die problematische jongeren opzoeken en begeleiden. Er is wel een klein probleempje, als je die straathoekwerkers nodig hebt, vind je ze niet. Een aantal weken geleden had ik een gesprek met een vrouw in oud-Borgerhout. In haar straat zit elke avond een groep hangjongeren. Ze maken veel lawaai en laten hun vuilnis ter plekke liggen. Soms zitten ze zelfs op de drempel en als je daar een opmerking over maakt, dan wordt er weerwraak genomen: vunzige commentaren, vuiligheid in de bus, plantenbakken op de grond,… En geen opbouwwerker of straathoekwerker te zien. Al in geen jaren.

Er zijn drie grote organisaties die zich naar de zelfde jongeren richten: Jes, Kras en Samen op straat van Saamo. Moet dat? Want voor elke straathoekwerker is er ook omkadering nodig. De verkiezingen voor stad en districten komen eraan, er worden nieuwe bestuursakkoorden onderhandeld. En daarna staan alle sociale organisaties weer aan de deur van de schepen voor sociaal beleid om hun deel van de koek te vragen. Ik ontmoette een oud-collega van Riso/Samenlevingsopbouw/Saamo. Hij wees er fijntjes op dat sommige organisaties inderdaad geld krijgen van de stad om rond deze problemen te werken. Problemen die al jaren aanslepen. Terwijl er in een aantal buurten verenigingen actief zijn die deze jongeren wel bereiken zonder dat ze daar 1 eurocent subsidie voor krijgen. Erger nog, minstens een van die grote sociale organisaties die hun weg naar de geldpotten vinden, passeert zelfs tweemaal langs de kassa: bij de stad en bij de Vlaamse overheid.

Zou het een idee zijn om de activiteiten van die organisaties eens door te lichten? Wat is nu de impact daarvan? Wat hebben die bereikt in al die jaren? Is het niet tijd om sommige gevestigde organisaties opzij te schuiven en in zee te gaan met nieuwe verenigingen die misschien meer jongeren bereiken.

In onze stad wonen vele jongeren die in een kwetsbare situatie leven maar die morgen de samenleving moeten overnemen. We kunnen er  maar beter voor zorgen dat die jongeren voldoende worden begeleid om hun plaats te vinden. En niet blijven steken in huftergedrag.