Uit de nieuwskeuken van Seven: In Memoriam Stijn De Paepe

Beste lezers,

Dagvers: bijvoeglijk naamwoord, op de dag van aankoop geoogst of gemaakt, zeer vers. Voor mij zal het woord ‘dagvers’ steeds en voor altijd verbonden blijven met dichter Stijn De Paepe.

Zijn metrische verzen blijven voor immer in velen hun geheugen gegrift.

Ontdekt door Joël De Ceulaer was Stijn vooral bekend als huisdichter van de krant De Morgen.

Was.

Inderdaad, want Stijn verliet ons afgelopen week. 42 is hij geworden. Darmkanker, de boosdoener die deze moderne rederijker wegplukte uit ons heden.

Eigenlijk stond hij ver af van het autonome kustenaarssschap van veel moderne poëzie.

In mijn herinnering zal ik hem “de mensendichter die al lachend de waarheid schreef “ blijven noemen.

Stijn was ook docent aan de Artevelde Hogeschool in Gent. Hij doceerde er taalvaardigheid en drama aan kandidaat-kleuterleiders.

Een mooi mens, familieman en bekommerd om zijn vrouw Wendy en twee dochters, Rosalie en Marie-Lou.

In zijn woonplaats Zele staat in het rouwregister: “zijn werk overstijgt onze gemeente”. Schoon.

Op 4 februari laatstleden schreef zijn vriend Joël De Ceulaer nog een ode aan hem. In de bezegelde vriendschapstekst ‘friends forever’ las je hoezeer ze beiden hard bezig waren met de actualiteit en streng voor de macht. Kritiek op de zeden van de tijd werden in virtuoze rijmen neergepend.

Eind 2021 maakte Stijn via een gedicht bekend dat hij ongeneeslijk ziek was. “Ga weg, gezwinde grijsaard. Met je kanker”, schreef hij, maar het bijschrift was duidelijk: “Het gaat niet meer weg”. In “Touché” op Radio 1 vertelde hij begin dit jaar nog over zijn gezondheidsproblemen. “Op een gegeven moment was ik plots 17 kilo lichter en waren de dokters het spoor bijster, waarop ik werd opgenomen in het ziekenhuis”, zei hij. “Ik werd toen geopereerd, op mijn verjaardag trouwens, en toen hebben de dokters ‘per ongeluk’ twee tumoren gevonden.

Ze hebben die toen ook weggenomen, maar ik was volledig verrast, ik had dat niet zien aankomen.” In juni 2021, kreeg hij het slechte nieuws dat de ziekte alsnog uitgezaaid was. “Op minder dan een half jaar tijd ging het van ‘niks te zien’ naar een situatie waarbij zelfs opereren geen zin meer had.”

De terminaal zieke Stijn geeft iedereen een levensles mee in één zin: “Zoek “HET” niet te ver, maar kijk waar het ligt.”

Zijn bekendste gedicht is ongetwijfeld “Wat helpt”. Dat schreef hij voor “Radio 1” in volle coronacrisis om de mensen een hart onder de riem te steken: “Hou vol. Hou moed. Want het komt goed.”

Op 14 februari jongstleden publiceerde hij zijn laatste gedicht, een ode aan zijn partner naar aanleiding van Valentijn.

En ook al kwam het nieuws van zijn heengaan misschien niet onverwacht, het is een stevige klap voor zijn naasten en allen die dagelijks bezig zijn met schrijven.

Stijn, je was een groot mens en een origineel dichter.

Ik (en velen) gaan je rijmende, observerende en commentariënde pen missen.

De leemte die je achterlaat krijgt niemand ingevuld.

Tot aan de overkant, Stijn.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.