Uit de nieuwskeuken van Seven: geen vijf voor twaalf maar half-één

Beste lezers,

Dagen – herschikt door ’t virus- gevuld met regen.

Aan de bushalte vouwen paraplu’s zich simultaan open en weer dicht en ik nip aan een eerste tas koffie. Ongetwijfeld vullen aan ’t station “Centraal, clochards als zwijgende buitenmensen het plein.

Proevend van het zwarte goud (de koffie dus) blader ik door een vakantiebrochure. Het valt me op dat Oekraïne verstek geeft.

Geschrapt, weg is een mogelijk bezoek aan Kiev. Geen kans nog een kaars te branden in de Sint-Sofiakathedraal, laat staan een bezoek aan het Litsjakivski-kerkhof  en een vogel-spottende wandeling in de Donaudelta.

Er hangt oorlog in de lucht.

Ik las ooit dat herten nog altijd de plek niet oversteken waar vroeger het Ijzeren Gordijn hing, ook al werden de dieren geboren toen de prikkeldraad al weg was. Oké, dat werd me ooit verteld toen ik in Hongarije was.

In mijn herinnering zie ik Jan Balliauw nog staan – zonder mondmasker, maar met een muts en in een blauw gewaad aan de restanten van de kerncentrale van Tsjernobyl. Hij sprak er met mensen die de ramp miraculeus overleefden.

Anno 2022 is de kans op een nucleaire ontploffing klein.

Terwijl ik in mijn gedachten probeer Dnjepropetrovski juist uit te spreken hoor ik de deur van mijn schrijfkamer open gaan.

Mijn muze, met nog koffie, vraagt of ik het woord coulrofobie ken.

Als voormalig lid van een quizploeg en verantwoordelijk voor de nutteloze feitjes, weet ik dat het gaat over angst voor clowns.

Wie er last van heeft, vermoedt dat er achter de grimas en de grappen een griezel schuilt.

Niet dat ik persoonlijk last heb van enige clownfobie maar als ik bijvoorbeeld Boris Johnson op tv zie, krijg ik toch mijn twijfels.

Charlatans met streken, zou mijn vader zaliger gezegd hebben zonder Johnson of Poetin bij naam te noemen.

Misschien tijd voor een nieuwe film: de goede, de slechte en de smerige? 

Ik ga Poetin alvast ontvrienden.

De wereld is om zeep.

Politici moeten problemen oplossen en niet leuteren over hoe ingewikkeld ze zijn. 

Het simpel houden.

Eenvoudig. Daar had  Jean-Claude Juncker (voormalig Voorzitter van de Europese Commissie) het af en toe moeilijk mee. Soms is grappig, gevat en bevlogen. Soms stamelde hij als een gepensioneerde notaris die nog eens een akte voorlas.

Maar goed.

Wij vonden troost in de betogingen, we”liketen”de vrije mening op het internet, we zijn Charlie geweest en we stonden in de rij voor een krantje.

We hebben de beste bedoelingen en doen wat we kunnen. … maar als de haan drie keer kraait, is het tijd om wakker te worden.

Dat doen wolven ook als ze op zoek gaan naar een lief of een paar schapen.

Ze zwerven en trekken zich van lijnen tussen landen niet veel aan.

Laat staan van prikkeldraad.

De laatste keer dat er hier een vluchteling met open armen ontvangen werd, was in 2013. Het ging om Gérard Depardieu, op de loop voor de Franse fiscus.

Maar toen stond er geen prikkeldraad.

Ach ja, alles komt goed.

Nog even en op restaurant ligt er veel selder op uw bord of ander libidoverhogend voedsel. Dan hangen er rode ballonnen aan plafond en vieren wij de liefde. Zonder prikkeldraad en zonder stil te staan dat het tijd is om wakker te worden.

Het is niet vijf voor twaalf maar half-één.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.