Uit de nieuwskeuken van Seven: Dean

Beste lezers,

Zaterdagochtend met koffie. Ik probeer een column te schrijven over mensen die het moeilijk hebben in deze periode.

Veelal wijten ze het aan de maatschappij, de pandemie, de relatie waar ze momenteel inzitten, de dood van een geliefde. De crisis maakt dat we onze handelingen, ons gedrag moeten aanpassen. Dromen over een betere toekomst worden onderuit gehaald.

Het is alleen maar menselijk om verdriet te voelen, onrust, pijn. Het is alleen maar menselijk om je in deze periode alleen te voelen. Er is niets mis met dat gevoel.

Vechten tegen wat er is in jou maakt dat je het moeilijk hebt.

Nieuwsgierigheid brengt je naar een nieuw leven, een leven van aanvaarding wat er is. En natuurlijk roepen deze situaties heel wat in ons op. We worden geraakt, er is verdriet, we moeten steeds weer afscheid nemen.

Afscheid.

Op deze zaterdagochtend moet ik denken aan Dean.

Op diverse sociale media gleed zijn foto voorbij, het jongentje -nog melktandjes rijk- in zijn blauw jasje met rode strepen.

Hij ging haar missen(zei hij, nooit beseffend dat het zijn laatste zin zou zijn aan haar) , zijn mama (opgenomen in de psychiatrie).

Une femme en panne.

De kwetsbare gezinssituatie in een warm maar wankel nest. Een nest moet a priori veilig zijn.

Maar hoe veilig is veilig, als een roofvogel als Dave De Kock geduldig rondcirkelt?

Wat Dean is overkomen, tart alle verbeelding.

Neeltje Jans zal nooit meer zijn wat het was.

Verwijten op sociale media raken op. Wij zijn verdrietig en boos over zoveel onrecht.

Is het niet zo, dat heel wat ouders beseffen: dit had ons ook kunnen overkomen. De samenleving beleeft en deelt de rouw van moeder Elke.

Het droevige verhaal van Dean doet veel ouders ook stilstaan bij de kwetsbaarheid van hun eigen kinderen.

 “Ouders die zelf al een kind verloren hebben, komen terug in hun eigen verliesverhaal terecht en kunnen zich heel goed inbeelden wat de mama van Dean nu meemaakt”, zegt rouwexperte Lies Scaut. Al kan het ook moeilijk zijn voor ouders die hun kinderen nog veilig en wel bij zich hebben.

Iedereen probeert kinderen altijd zo goed mogelijk te beschermen.

Dan is het even heel confronterend als men merkt dat er toch zo’n dingen kunnen gebeuren.

Une femme en panne met een drie-in één gevoel: ongeloof, verdriet en ingehouden woede.

Laat me toe -bij dit niet te vatten drama- enkele kritische bedenkingen te schrijven.

Moet iedereen nu écht geïformeerd worden over wat er van A tot Z en van minuut één er

gebeurd is?

Gaan mediacircus, discretie en sereniteit nooit samen?

Gewoon twee vragen die spontaan bij mij opkomen.

Ondertussen lees ik dat er zelfs een crowdfunding is opgestart om waardig afscheid te kunnen nemen van Dean.

Dat er op 13 februari in Brussel een mars georganiseerd wordt.

Iedereen wil blijkbaar zijn/haar brok aan aandacht. Ik kijk uit naar de persoon die eindelijk (uiteraard té laat) het gerecht gaat wakker schudden maar nog meer naar de personen die zaken daadwerkelijk willen veranderen.

Mijn bijdrage beperkt zich tot het branden van kaarsjes en ’t denken aan het verlies van een jong leven, genaamd Dean.

Het jongentje -nog melktandjes rijk- ,klein en weerloos.

Onschuldig ook maar ongetwijfeld groot in zijn dromen.

Graag tot meer lees volgende week met deze gedachte: “Als je straalt in vallende regendruppels, maak je regenbogen.”

Groeten, Seven.