Uit de nieuwskeuken van Seven: in de leegte van januari

Beste lezers,

Januari 2022. De eerste dagen van (laat ons hopen) een jaar van intuïtie, volop keuzes maken vanuit wat goed voelt met zelfzorg, grenzen, emotionele veiligheid en verbinding. Terwijl ik nip aan een eerste tas koffie dringt de realiteit van de vergankelijkheid zich aan mij op: alweer een heel jaar voorbij.

Verlangen naar de mooie herinneringen, spijt van begane stommiteiten, voornemens voor het komende jaar en afwachting voor wat het in petto heeft.

De leegte van januari schept dualiteit tussen de ruimte voor nostalgie en onzekerheid.

In een toeval van januarimelancholie herinner ik me het bestaan van een nummer genaamd : la valse de janvier (de januariwals).

Ik heb jaren geleden een CD met vier nummers gekocht van de artieste die op een camping in Frankrijk covers had staan zingen. De CD ben ik helaas kwijtgeraakt, maar ik heb er altijd met plezier naar geluisterd en dit was een van de nummers. Ik heb al vaker op internet gezocht. Tot op heden was geen spoor te bekennen van de artieste noch van de muziek. Tot mijn blijde verbazing blijkt het tegenwoordig op Spotify te staan.

Ik kan met moeite flarden van de tekst verstaan, maar het is genoeg om de essentie te kunnen bevatten. ‘Le finir des fêtes, les rires, les cadeaux, les matinées grasses.’‘

Het einde van de festiviteiten, het gelach, de cadeaus en vadsige ochtenden.

Voor mij vat het nummer de essentie van de maand januari perfect samen.

Januari is als een berg mul zand tijdens een cyclocross. Na een maand feesten overvalt je het vacuüm van januari en de kater van december.

‘Le mois qui dure tout, le mois qui dépasse.’ De zware maand, de maand die voorbijgaat.

Net als op een ongepland lege zaterdag is het de kunst om de doelloosheid te omarmen en de mogelijkheden te zien. Schuif de frustratie voor het onbestemde opzij en vul de vrije ruimte naar eigen inzicht. Net zoals ik doe met de tekst van dit nummer. Nergens is uitgeschreven wat er daadwerkelijk wordt gezegd. Ik vertaal zover ik kan en vul de tussenliggende ruimte in naar eigen interpretatie. Wie weet gaat het nummer over een kameel genaamd januari, maar ik geniet van het nummer zoals ik het hoor.

Maar even iets anders.

Ik maak me meer zorgen over Amerika. Ik ben niet aan herdenkingen, maar afgelopen week 6 januari moest ik toch denken aan vorig jaar, de dag van de bestorming van het Amerikaanse Capitool.

Toen ik die dag ’s avonds de tv aanzette op de Amerikaanse zender CNN bleek de hel los in Washington, en was de bestorming en inname van het Capitool in volle gang. Verbijsterd en versteend zat ik te kijken. Hoe kon dit? De volkomen losgeslagen club van Trump eiste zelfs het hoofd van Mike Pence, de republikeinse vicepresident. Het was complete chaos en waanzin, als gevolg van het ophitsen door Trump. Goed, hij moest vertrekken uit het Witte Huis, maar heeft het pand in tegenstelling tot Elvis nooit werkelijk verlaten. Vanuit Florida behield hij zijn greep op de republikeinen, die vaak tegen beter weten in meegingen in zijn grote leugen. Nog steeds, omdat ze doodsbang voor hem zijn en aan hun eigen hachje denken. Dat niet alleen, vanaf dat moment zijn de republikeinen nog schaamtelozer dan voorheen het verkiezingsproces gaan manipuleren. Onder andere door Trump-aanhangers de controle te geven over kiesdistricten, en nieuwe wetten te maken die het stemmen van arme Afro-Amerikanen, veelal op democraten, straks ernstig bemoeilijkt. En soms bijna onmogelijk maakt. Zogenaamd voor eerlijker verkiezingen, maar in werkelijkheid om de grote leugen van Trump in stand te houden.

Dan kun je van veel zeggen over België, maar dit is heel andere koek.

Geniet aanstaande maandag van de worstenbroden en appelbollen.

Graag tot meer lees volgende week,

Groeten, Seven.