Uit de nieuwskeuken van Seven: Zaventemmen en moederdag
Beste lezers,
Nu onze hoofdredacteur -na een deugddoende vakantie- opnieuw zijn kantoor heeft teruggevonden is ook mijn wekelijkse column terug.
Zaterdagochtenden kleuren dus weer nieuwskeuken-gewijs.
Zelf heb ik geen Noorse connecties opgebouwd maar de banden met Wallonnië wat bijgesteld. Op de terugweg met de auto (fietsendrager incluis) van een driedaagse fietsvakantie in de Belgische Ardennen en Luxemburg besloot ik ter hoogte van Overijse op de snelweg tussen Namen en Brussel, ter afwisseling, een stukje binnendoor te rijden. Lekker ontspannen door het dal van het riviertje de IJse. Rustig over secundaire wegen en langs pittoreske dorpjes. Genieten van de omgeving.
Gewoon een beetje het noorden aanhouden, daar ongeveer ligt Antwerpen. Bij het binnenrijden van het dorpje Erps Kwerps kreeg ik trek in koffie. ‘k Had geluk. Op het dorpspleintje was een stamineeke met een groot terras.
Het zonnetje scheen, de temperatuur was prima, dus even later zat ik midden op het pleintje van Erps Kwerps, aan de koffie.
En toen gebeurde het.
Een aanzwellend geluid. Steeds harder en harder. Wat was dit? Dit was niet normaal!! Steeds luider. Oorverdovend is nog een zwak woord. Plotseling werd het pleintje verduisterd door een enorm vliegtuig dat op nauwelijks enkele tientallen meters hoogte boven mij scheerde. Die torenhaan bovenop het dorpskerkje moet zich rot geschrokken zijn. Net als ik trouwens. Van de schrik bekomen, dronk ik een paar slokjes van mijn koffie.
En toen opnieuw. Alweer die herrie, zo mogelijk nòg harder. Alweer een vliegtuig dat rakelings over het dorpje scheerde. Om de paar minuten was het “raak”. De cafébaas bevestigde wat ik al dacht. Eén van de landingsbanen van het Brusselse vliegveld Zaventem begint juist buiten het dorpje…
Ik heb het afgelopen week nog regelmatig over die herrie van Erps Kwerps gehad met mijn vrienden en zo ben ik uitgekomen dat ik voortaan spreek van : “zaventemmen”.
Het zou best kunnen dat in de nabije toekomst een Belgische moeder tegen haar luidruchtige kroost zegt: “Allé, wilt u subiet kappen met zaventemmen?”
In Nederland zou het dan “schiphollen” worden.
Een naadloze overgang naar Moederdag vinden, als je het over “zaventemmen” hebt is niet evident.
Ik heb eigenlijk ook nooit geweten (tot nu) dat de viering van Moederdag al van oud heidense afkomst is. In het oude Griekenland, zo lees ik op Wikipedia, is het ontstaan. Dit niet zozeer om de gewone moeders te eren. Maar de moedercultuur met haar ceremonies gold vooral de Grote Moeder der goden Cybele of Rhea. Op Wikipedia is nog veel meer wetenswaardigs over Moederdag te lezen.
Ik heb altijd gedacht dat het vanuit de commercie is opgekomen.
Nu blijkt dat deze dag, alweer volgens Wikipedia, inderdaad vanuit Amerika in 1924 overwaaide naar België en er een gerichte campagne was om de bloemenverkoop te stimuleren. En dat lukte.
Nog steeds is een bos bloemen een veel gegeven Moederdagcadeau en inmiddels is deze dag tot een erkende feestdag uit gegroeid.
De laatste tijd moet ik veel aan mijn eigen moeder denken. Ik mis haar, vooral haar brede belangstelling voor alles wat er om haar heen gebeurde. Als ik een dagje bij haar kwam, moest ik bijvoorbeeld stukjes lezen die zij uit de krant geknipt had. De opmerkelijkste dingen en de leukste stukjes uit de krant kreeg ik voorgelegd en dus te lezen.
Op de één of andere manier heb ik altijd het gevoel gehad dat ik niet aan haar verwachtingen kon voldoen.
Of het nu komt doordat ik de laatste tijd veel schrijf, of mijn eerste boek een groot succes werd? Ik wil dat zó graag aan mijn moeder vertellen.
Wat zou ze ervan hebben genoten en blij met mijn verhalen zijn geweest.
Helaas, ’t kan niet meer maar het zit toch in een mens om, als er iets bijzonders is, het aan zijn of haar moeder te willen vertellen. Dat blijkt bij mij in ieder geval zo te zijn.
En nu het morgen weer Moederdag is, spookt de gedachte aan haar alsmaar door mijn hoofd. Een Moeder blijf je missen, zo lang je leeft.
Graag tot meer lees volgende week.
Groeten, Seven
Recente reacties