Uit de nieuwskeuken van Seven: hilarische rijmelarij

Beste lezers,

Zaterdagochtend.

Ik nip aan een eerste tas koffie en ik denk aan één van de grappigste gedichtjes die ik ooit gelezen heb:

IN CONNECTICUT IN EEN WATERPUT
VERDRONK MIJN TANTE EEFJE
NOG JAREN LATER
DRONK OOM HET WATER
UITSLUITEND DOOR EEN ZEEFJE

Zeer waarschijnlijk gaat het hier over een Belgische emigrantenfamilie die destijds naar de States is verhuisd. Er is namelijk geen enkele autochtone Amerikaanse die luistert naar de naam Eefje. Wat zegt u? Eefje moest zo nodig rijmen op zeefje? Dat is een beetje een flauwe conclusie.
Toch blijven er nog wel wat onopgeloste vragen over dit putincident.
Wilde Eefje water putten? Boog ze daarbij te ver voorover? Is ze wellicht geduwd? Is oom Marcel de hoofdverdachte?

Zo ja, dan is dat voer voor tenminste twee afleveringen van CSI New York.
Heel verstandig van oom om voortaan een zeefje te gebruiken. Ondanks de dramatische gebeurtenis houdt hij z’n verstand erbij. Hij is zich bewust van mogelijke vervuiling van het putwater. Je moet er niet aan denken dat hij in een onbewaakt ogenblik per ongeluk één van de contactlenzen van zijn geliefde Eefje doorslikt…

Naadloos brengt het bovenstaande gedichtje over tante Eefje ons bij ene John O’Mill (pseudoniem voor Johan van der Meulen). Na wat opzoekwerk kwam ik er achter dat hij een leraar Engels was in Breda. Zijn specialiteit: grappige gedichtjes, soms in het Nederlands, soms in het Engels, soms half-half: “I married my wife for tijdverdrijf”

Deze is ook van John O’Mill, geschreven in steenkolen-Engels:

A TERRIBLE INFANT CALLED PETER
SPRINKLED HIS BED WITH A GHETER
HIS FATHER GOT WHOOST
TOOK HOLD OF A CNOOST
AND GAVE HIM A PACK ON HIS METER

Het volgende gedichtje zou zo maar van Stijn Streuvels kunnen zijn. Een somber gedichtje uit Oost-Vlaanderen over een agrariër die zijn behoefte in de vrije natuur moest doen, omdat hij de boerderij niet meer kon halen. Dat komt ervan als je de avond tevoren teveel bruine bonen hebt gegeten. Dan kan de sluitspier het niet meer alleen af.

ER WAS EENS EEN BOERKE UIT MALDEGEM
DIE DRAAIDE Z’N DROLLEKE IN DE BREM
ZO TROF MEN HEM DOOD
MET Z’N ONDERLIJF BLOOT
EN Z’N BILLEKES IN EEN VOSSENKLEM

Een tragische gebeurtenis. Dan kun je nog beter beboet worden voor wildpoepen. Geen idee wat dat kost per gebeurtenis. Googelen leverde in elk geval niets op.

De boete op wildplassen is wel overal te vinden, dit is € 140 per incident, dus wildpoepen zal wel iets duurder zijn, gezien de mate van milieuvervuiling.

Nu we toch op gedichten-dreef zijn, nog eentje op het randje, misschien zelfs wel over het randje:

ER WAS EENS EEN MAN UIT CAÏRO
DIE VERZOND ZIJN SPERMA PER GIRO
NAAR EEN VROUW IN MILAAN
MAAR DIE NAM HET NIET AAN
ZE ZEI: “ALS JE VRIJEN WILT, KOM JE MAAR HIERO”

Deze liefhebbende Egyptenaar had last van een enorm libido. Hij had blijkbaar in elk stadje een ander schatje, gezien het feit dat er ook een Franse variant van het gedichtje bestaat:

ER WAS EENS EEN MAN UIT CAÏRO
DIE VERZOND ZIJN SPERMA PER GIRO
NAAR EEN VROUW UIT PARIJS
DIE ZEI: “BEN JE NIET WIJS?
ALS JE VRIJEN WILT, KOM JE MAAR HIERO”

Uiteraard zou je dit gedichtje kunnen parafraseren en bijvoorbeeld proberen een Tunisiër in te schakelen maar probeer dat gerijmd te krijgen met Tunis.

Van de volgende drie gedichtjes is de dichter onbekend:

KLEINE MUISJES HEBBEN KLEINE WENSJES
BESCHUITJES MET GESTAMPTE MENSJES
(eindelijk kunnen ze wat terugdoen als er een nest jonge muisjes is geboren, een echte muizentraditie)

MIJN LIEVE TANTE ANTOINET
GAAT MET EEN LINEAAL NAAR BED
OM ‘S OCHTENDS BIJ HET EERSTE GAPEN
TE ZIEN HOE LANG ZE HEEFT GESLAPEN
(staat de lineaal uit regel 2 symbool voor een hele lange magere echtgenoot?) Geen idee eigenlijk, maar ik denk dat er meer subtitileit schuilt in dit vers.

IK BEN VOOR JE GEVALLEN, GEVALLEN OP DE STRAAT
IK ZAG JE MOOIE OGEN, MAAR DE STOEPRAND, DIE ZAG IK TE LAAT
(pijnlijk)

Het bekendste gedicht van Toon Hermans mag ook niet ontbreken:

ZE KWAM UIT VINKEVEEN
EN WAS EEN MEID VAN KLASSE
MAAR ALS ZE WAT GEDRONKEN HAD
MOEST DE VINKEVEENSE PLASSEN
(niet geheel ongewoon dat meisjes die wat drinken op een gegeven moment naar het toilet moeten)

Ook Herman Finkers kon een aardig potje dichten:

HET LICHT SPRINGT OP ROOD
HET LICHT SPRINGT OP GROEN
IN ALMELO IS ALTIJD WAT TE DOEN
(een haast perfecte promotie voor de -voor mij onbekende- stad Almelo heeft mij tot op heden niet doen besluiten om een bezoek te brengen aan het beroemdste stoplicht van Nederland; Almelo staat nog op mijn lijstje)

Ook het gedicht over een tuinman die aan de drank is geraakt is van de hand van Herman Finkers:

DE TUINMAN CHRISTOFFEL
WAS ZAT NORMALITER
HIJ LAG NAAST ZIJN SCHOFFEL
EN WAS ALS EEN GIETER

Ik denk dat ik mij nog een tas koffie ga halen en na de middag mezelf een borrel inschenk; ik krijg dorst van al dat schrijven, zeker na het schrijven van dat laatste gedichtje.

Prettig weekend!

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.