Bij de dood van onze hond

Gisteravond is Wodan, onze redactiehond, overleden. En alhoewel hij leed aan een slepende ziekte, kwam zijn dood te vroeg.

14 jaren geleden deed hij zijn intrede in ons gezin. De jongste dochter wilde zo graag een hond. Toegegeven, ik had niet zo onmiddellijk een band met het beestje. Daar is tijd overheen gegaan. De hond en de jongste dochter waren twee handen op een buik, of beter, een hand en een poot. Onze relatie daarentegen groeide stilaan. Van een dier in huis werd hij mijn maatje. Vaak ging ik met hem wandelen, als de dochter naar de school en later naar haar werk moest. Hij vergezelde mij eveneens  als ik een foto ging maken. Zo figureerde hij regelmatig op foto’s in Gazet van Deurne, als passeerde hij zo goed als toevallig door het beeld. En als ik ’s nachts nog een tekstje uit mijn computer rammelde, versleurde hij zijn kussen en kwam naast mij liggen. Vandaar dat ik hem ook tot redactiehond bevorderde.

Ruim anderhalf jaar geleden viel de diagnose dat hij een tumor had. Hoelang het zou duren voordat de dood hem zou inhalen kon de dierenarts niet zeggen. Maar Wodan verbaasde, hij hield stand, ondanks dat hij doof werd en niet meer goed zag. Ruiken daarentegen bleef zijn lust en leven. Hij was dan ook een afstammeling van jachthonden.

Tot gisteravond. Hij vond zijn draai niet echt. En dan plots, een kort maar luid gehuil, als een laatste groet aan de vollemaan en een afscheid aan ons allemaal. Hij viel neer en gleed uit het leven. Zijn geest rent nu over de eeuwige prairies. Maar zijn heengaan doet verdomme pijn. Ik mis hem, mijn hondenmaatje met de goddelijke naam. En onze dochter is een stukje van zichzelf kwijt.