In memoriam voor een schildpad

Onze schildpad, nog een jong diertje. Ze had ’s morgens tijd nodig om op te warmen. Maar eens op temperatuur, kachelde ze rond in de tuin en bewoog ze sneller dan je van een schildpad zou verwachten. Alsof ze wilde aantonen dat de fabel ‘De haas en de schildpad’ van Jean de La Fontaine zomaar geen fantasie was. Ze at graag komkommer, witloof, andijvie, paardenbloembladeren en tomaat. Al kreeg ze dat laatste maar met mondjesmaat want tomaten zijn niet goed voor deze dieren. Dat eten gebeurde erg onhandig, onbeholpen probeerde ze te bijten in de bladeren. Haar rozerode tong stak dan schril af met haar groen-geel-bruine camouflagekleuren. Schildpadden kunnen hun poten niet echt gebruiken bij het eten. Die dienen om te graven. In de herfst, als ze zich terugtrekt onder een laagje aarde om al slapend de winter door te komen.

Als de dagen begonnen te lengen kwam ze weer tevoorschijn. En begon ze weerom met baden in de zon, rondjes lopen en groente eten. Ook dit jaar was het weer zover. Onze schildpad kwam uit haar winterslaap. Ze bleef wat lusteloos hangen en ‘s avonds groef ze zich opnieuw in. Niks aan de hand, dat gebeurde vaker. Op kille en miezerige dagen bijvoorbeeld. Deze keer bleef ze echter zitten. Bij nader toezien bleek ze overleden. Volgens een kenner moeten de dieren eens ze uit winterslaap komen, eten en drinken. Als het echter nog te koud is voor het beestje, durft het weer beginnen aan haar winterslaap. Ondertussen is haar metabolisme wel op gang gekomen. Wat kan leiden tot falen van organen.

Eigenlijk heeft onze schildpad brute pech gehad dat ze niet onmiddellijk in gang is geschoten. Ik heb nog nooit verdriet gehad voor een reptiel. Nu wel.