Uit de nieuwskeuken van Seven: Koers

Beste lezers,

Bij gebrek aan koersen in het heden kijk ik met alle plezier naar koersen uit het verleden.

Ik geloof niet dat ik alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat in tijden van corona en quarantaine extra veel behoefte heb aan wat ik “zwijmel-tv” zou noemen.  Allee, ’t is koers.

Morgen zondag kunnen we met z’n allen weer in onze joggingbroek op de bank hangen en luisteren naar het geklapwiek van een helikopter boven een pelotonnetje wielrenners. Milaan-San Remo wordt uitgezonden. De editie van 2011 weliswaar, maar toch. Koers is koers. Ik heb expres de uitslag niet opgezocht. Ik weet (geloof ik) wel wie er wint, maar het precieze koersverloop kan ik me niet herinneren. Al zal Maarten Tjallingii wel in de vroege vlucht gezeten hebben en vlogen ze met driehonderd man tegelijk de Poggio op,  maar dat gebeurt in élke Milaan-San Remo.

De eerste 275 kilometers zijn compleet inwisselbaar, zelfs  als ze morgen per ongeluk de editie van 2010 of 2012 uitzenden, valt het niemand op. Het maakt mij allemaal niks uit. Bij gebrek aan koersen in het heden kijk ik met alle plezier naar koersen uit het verleden.

Ik ben geregeld een halve dag kwijt als ik via-via terechtkom op een stokoude versie van de E3 Prijs van 1989. Of het criterium van Ronse van 1867.

Ik geloof niet dat ik alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat ik in deze tijden veel behoefte heb aan troost-tv. Aan hoop-tv. Aan nostalgische injectie.

Aan een dubbele dosis José en Michel en we gaan naar Renaat.

Bij Sporza snappen ze precies hoe ik me voel. De komende weken gaan ze legio oude klassiekers uitzenden. Ik stel voor dat ze dat niet alleen in het weekend doen, maar élke dag. Herhalen is twee keer plezier voor de prijs van één. En Familie en Thuis kan vast nog wel een paar keer vervallen.

Mijn persoonlijke favoriet is De Ronde van Vlaanderen van 2011 (die waarin Fabian Cancellara iedereen uit het wiel blies op de Leberg, omdat hij met een allesverzengende solo wilde winnen maar zijn vorm en zijn voorsprong op de Muur van Geraardsbergen ineens zag smelten als een Zwitserse raclette en waarin hij daarna tóch weer de kracht vond om aan te vallen en Sylvain Chavanel alles verprutste en Tom Boonen te laat kwam en Nick Nuyens ineens per ongeluk met zijn handen omhoog over de streep fietste.)

Maar alles is perspectief want er zijn zoveel belangrijker dingen dan wielrennen. Corona : wat ik alleen kende als een voor mij absoluut onsmakelijk bier.

Koers is enkel koers. Hou jullie gezond!

Graag tot méér lees volgende week.

Groeten,

Seven.