Uit de nieuwskeuken van Seven: alleen zijn

Beste lezers,

Ik heb ze niet geteld, de ontelbare ochtendvruchtjes en columns, welke ik tot nu toe geschreven heb. Soms herlees ik ze nog wel eens, dat wel. Deze week vind ik het gewoon leuk jullie te verrassen met een soort ode aan mijn muze. ’t Is eigenlijk mijn eigen -wat diepere- inkijk hoe zij bestaat, ze zorgend omgaat met het leven en mij steeds weer pretoogjes bezorgt.

Bij een eerste tas koffie hoor ik haar “Yes!Tsjakka! Joehoe!” roepen terwijl haar een aan euforie grenzend gevoel bekruipt. Ik denk dat ze dat roept als ze alleen is. Alléén zijn, dat heeft ze graag.

Oh, begrijp me niet verkeerd. Ze is gek op het leven, houdt zielsveel van mij en zou mij voor geen goud willen of kunnen missen. Maar nu ze het huis even een paar uurtjes he-le-maal voor haarzelf heeft beschouwt ze het -zeker weten- als een luxe.

In gedachten hoor ik haar één en dezelfde flard van het lied van Ramses Schaffy zingen: “Laat me, laat me, laat mij gewoon m’n gang maar gaan”. Hoe toepasselijk. Eens even niks. Niets hoeven uitleggen, nergens antwoord op hoeven geven, van niks of niemand last hebben. Da’s ook mijn muze.

Zij is helemaal alleen thuis en vindt het heerlijk. Egoïstisch? Absoluut, maar ze voelt  er zich niet schuldig onder. Haar hele week staat al in het teken van dingen doen, van hot naar her rennen, praten. Van op bezoek gaan, luisteren, meeleven. Van helpen, meedoen, meedenken. Meestal voor, bij en met anderen.

Op een dag als deze is zijzelf aan de beurt. Even lucht happen. Wat zuurstof is voor je longen, is af en toe alleen zijn voor haar. Noodzakelijk en gezond.

Zij is dan alleen met haar gedachten en voelt hoe ze langzaam tot zichzelf komt. Als zij wil, kan ze lezen of opruimen. Alles doen op haar eigen tempo. Of niet.

Niemand die er wat van zegt. Niemand die haar aandacht vraagt of uit haar ritme haalt.

Ik herinner mij nog goed dat toen ik haar leerde kennen, zij mij vertelde hoezeer ze kon genieten van de schoonheid van oorverdovende stilte. Geen luid dreunende muziek van puberdochters, geen -vier treden tegelijk- voetstappen op de trappen.

Alleen maar rust.

Nu is ze in staat om het tikken van de klok te horen, het aanspringen van de diepvriezer of het zacht neerdalen van de regen buiten. Het leven is mooi.

Veel mensen zijn bang om alleen te zijn en zetten daarom permanent de radio of TV aan om zo de illusie te creëren dat er iemand bij ze is. Zij wil die stilte net bewust ervaren. Het doet haar goed en geeft energie en biedt nieuwe inzichten.

Zo laad zij door het alleen-zijn haar accu tussendoor telkens even op, waarna zij zich weer betrokken en oprecht geïnteresseerd op anderen en andere dingen kan richten. Ik ben akkoord, gun haar die momenten ook al is het ergens een vorm van egoïsme waar uiteindelijk anderen profijt van hebben. Altru-egoïsme dus.

Ik ben juist bezig de laatste regels van deze column aan het papier toe te vertrouwen, als ik de achterdeur met een ferme klap hoor dichtslaan.  Maar in plaats van dat het me irriteert, moet ik er nu van glimlachen.

“Hallo!”, roept kort daarna een heldere stem van beneden. Mijn muze is binnen.

De stilte -welke wij beiden beleefd hebben- is voorbij maar ik vind het niet erg. Want we kunnen er weer vol tegenaan. Ik ga de schrijfkamer uit, slenter de trap af en begroet haar met een tedere kus. De wandeling in het bos -in combinatie met de rust van de natuur- heeft haar zichtbaar deugd gedaan. Haar roze blos op haar wangen terwijl ze even de laatste windbobbel uit haar haren wrijft verraden alles.

En voordat ik ook maar iets kan zeggen, zegt ze : “Zal ik koffie zetten?” Wij zijn net weer ingestapt in de achtbaan van het gewone, vertrouwde, drukke leven. Geen idee hoeveel rondjes we nog te gaan hebben tot het nieuwe moment van stilte.

Graag tot meer lees,

Groeten.

Seven