Een boek over het leven van dokter Dirk Van Duppen

Dokter en politicus Dirk Van Duppen is terminaal ziek. Dat belet hem niet om heel aanwezig te zijn in de openbaarheid. Dirk Van Duppen wil mensen blijven inspireren, zolang hij kan. Opdat ook zijn pasgeboren kleinzoon Louis zou weten wie zijn grootvader was, heeft hij zijn verhaal door Thomas Blommaert laten optekenen in een boekje ‘Zo verliep de tijd die me toegemeten was’. Maar iedereen die wil kan zich een exemplaar aanschaffen.

Er was een tijd in een nog niet zo ver verleden dat jonge mannen en vrouwen vanuit de Kempen als missionarissen naar verre oorden vertrokken en hun leven ten dienste stelden van de bevolking in Zuidelijke landen. In de nasleep van mei ’68 kende Vlaanderen en de wereld een sociale omwenteling waarbij gangbare structuren in discussie werden gesteld. Het is in die sfeer dat Dirk Van Duppen opgroeit. Aan een muur in zijn slaapkamer hangt een poster van de Braziliaanse aartsbisschop en bevrijdingstheoloog Dom Helder Camara met daarop zijn woorden: “Als ik de armen brood geef, dan noemen ze me een heilige. Als ik vraag waarom de armen geen eten hebben, dan noemen ze me een communist.” Als humaniora student leest hij ook ‘Het communistisch manifest’ van Karl Marx. De kempenzoon uit Gierle zal zijn leven leiden met eenzelfde gedrevenheid.

Vanuit zijn maatschappijvisie gaat hij in een fabriek werken. Wat later volgt de militaire dienst waar hij verrassend kiest voor de paracommando’s. En dan besluit hij om geneeskunde te gaan studeren. Als jonge dokter belandt hij in de Palestijnse vluchtelingenkampen in Beiroet. Deze ervaring ontwikkelt zijn internationale solidariteit. In 1979 komt hij dan naar Deurne waar hij aan de slag gaat als arts bij ‘Geneeskunde voor het volk’ in wijkgezondheidscentrum De Bres. Vanuit de Bres zal Van Duppen ook actief zijn. Dat zal hem later leiden tot verkozene in de districtsraad, en nog later tot OCMW-lid en gemeenteraadslid. Het is ook in de medische praktijk dat Dirk Van Duppen geconfronteerd wordt met ‘big pharma’. Hij merkt dat de farmaceutische industrie onrechtvaardig veel geld verdient aan de handel in medicijnen. Van Duppen lanceert het voorstel van het kiwi model waarbij de overheid een openbare aanbesteding uitschrijft voor medicijnen en waarbij de beste keuze wordt terugbetaald. Het wordt een halve overwinning.

Hetzelfde gebeurt met de ‘puffers’. Dokter Van Duppen constateert dat 60% van de jonge patiënten inhalatoren tegen astma nodig hebben. Bij zijn schoonbroer in Ossendrecht (NL) is dat slechts 10%. De arts onderzoekt het probleem en komt uit bij de Ring en de E34/E313 als boosdoener. Op datzelfde moment stelt de stad Antwerpen de ‘Lange Wapper’ voor. Een brug en een snelweg van 18 rijstroken. Vlaanderen leert het fijn stof kennen en de Lange Wapper wordt van de tafel geveegd. Het blijft niet bij deze verwezenlijkingen. Een van de schrijnendste problemen waarmee Van Duppen wordt geconfronteerd, is het afsluiten van water als gezinnen niet kunnen betalen. Het kost de dokter en zijn medestanders 5 jaar strijd. Nu wordt niemand meer afgesloten. Al die ervaringen leiden uiteindelijk tot het boek ‘De Supersamenwerker’. Het is het sluitstuk van zijn engagement.

Het boekje ‘Zo verliep de tijd die me toegemeten was’ leest vlot, als een trein zoals dat heet. Het geeft Dirk Van Duppen weer als een gedreven activist die zijn engagement steeds weer tegen de meetlat van de kennis houdt. Wat zijn de mechanismen achter de problematiek. Engagement en inzicht, emotie en ratio, noemt Van Duppen het. Het is een inspirerend boek voor wie het goed meent met de medemens.

Zo verliep de tijd die me toegemeten was. Dirk Van Duppen. Opgetekend door Thomas Blommaert. Uitgeverij EPO. ISBN 978 94 6267 200 0. Prijs 15 euro.