Uit de nieuwskeuken van Seven: loslaten

Beste lezers,

Wat wij, schrijvers, allemaal verzinnen om maar niet dat te doen wat we het liefste doen: schrijven.
We krabben in de regen met een aardappelschilmesje mos los tussen de tegels van ons stoepje, we gaan met een vergrootspiegel een middag op zoek naar grijze haren op onze kruin, we maken afspraken met mensen die we niet mogen, we lezen de ochtend- en de avondkrant, we bestuderen alle binnengekomen folders van Blokker, het Kruidvat, de Wibra, The Phone House en de Bristol. Alles om maar niet te hoeven schrijven. Beginnen met schrijven is elke keer weer alsof je gekeurd moet worden en een gynaecoloog tegen je zegt: “Kleed u zich daar alvast maar uit, ik warm de eendenbek alvast een beetje op.” Ik weet het, het leest grof. In een tijdschrift las ik het ooit nog grover toen iemand (waarvan ik bewust de naam vergeten ben) het bondig samenvatte als : “Het mooiste in het leven is geschreven hebben en gaan neuken, maar geneukt hebben en nog moeten schrijven is de hel.” Té grof, véél té grof! Volgens mij is het mooiste in het leven schrijven vanuit je hart. Mijn muze beaamt dat. Op de bondig samengevatte zin van hierboven heb ik de auteur laten weten dat ik het woord neuken verafschuw. Mijn associatie met dat woord is hier niet aan de orde.

Ondertussen zitten we in het laatste weekend van september, noem me sentimenteel maar ik kan de zomer moeilijk loslaten. Nu de herfst het straatbeeld heeft ingepalmd blijf ik hangen in een diepe staat van ontkenning zelfs al merk ik dat er “opeens” dorre bruine bladeren en een eekhoorn door het logo van Google waaien. Bij mij is de zomer blijven hangen, net als de grove zin van die onbekende writer. Ik heb overigens zelf een sprookjesachtige voorstelling van de herfst. Ik zie het als een Bob Ross-schilderij vol dolgelukkige bomen, vogels van diverse pluimage, rotspartijen en paarse regenvlagen waar Prince zelf nog vaal bij zou afsteken. Nu weet ik natuurlijk niet hoe het met jullie zit, maar ik breng dit seizoen doorgaans meer tijd door tussen grijze muren, onder kapot gewaaide paraplu’s en klamme regenpakken. Ik verwerk deze meteorologische klap aan mijn schrijftafel, waar ik in zinnen blije spinnen een fragiel web laat weven tussen kastanjes en fleurige paddenstoelen. Deze laatste zouden volgens mij recht een smurfendorp in kunnen.

Maar méér nog stop ik in mijn dagelijkse ochtendvruchtjes het mooie seizoen met de verdwijnende kleuren, de zoekende wind en de sporadische schuchtere zonnestralen. Ik stop er liefde in, laat mijn muze praten over haar gedrevenheid, haar hoop en ook over momenten van machteloosheid of het even niet meer weten. Stukjes verdriet -daar er soms in zitten- laat ik met enige weemoed versmelten met de muziek van Bach. Hoe zeer ik ook de zomer mis, het kantelen van de seizoenen is en blijft mooi. De herfst vraagt iets van je. De herfst vraagt je om jezelf een beetje uit handen te geven, of je alleszins klaar te maken daarvoor. Je staat op dat punt waar je weet dat de winter zal komen. Daar moet je jezelf een beetje loslaten, om een beetje te kunnen sterven. Er is moed voor nodig voor de winter. Als je erop kunt vertrouwen dat de lente zal komen, daar ergens aan de andere kant, die je nog niet kent, dan wordt het een beetje gemakkelijker om de winter toe te laten. Het licht van de herfst, de kleuren die zich in zichzelf terugtrekken, de vochtige geur van verandering, ze onthullen andere sporen in het landschap. Het is alsof je andere dingen ziet, mag zien en beter ziet. In alle breuklijnen van het leven giet ik een extra scheutje liefde. Da’s schrijven. Schrijven vanuit je hart zonder bondig samengevatte zin waarin het meest -door mij- gehate woord als werkwoord en vervoeging werd opgetekend door een onbekende schrijver die ongetwijfeld nooit ware liefde mocht ervaren.

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.