Uit de nieuwskeuken van Seven – Valentijn

Beste lezers,

Ik was er niet verleden week, excuses hiervoor. Ondertussen hebben we Valentijnsdag weer gehad. Vanuit mijn raam heb ik afgelopen donderdag nog mannen langs de bloemist zien racen om een boeketje voor hun partner die veel waarde hecht aan deze feestdag. Ach ja, Valentijnsdag. Als tiener had die dag voor mij nog enig gewicht. De leden van de schoolkrantredactie hielden elk jaar een rozenactie, en het was altijd spannend of iemand er eentje voor jou had gekocht, die je vervolgens ter overstaande van al je klasgenoten overhandigd werd. Sowieso was het een dag waarop ik, met een hart dat vol verwachting klopte, bij de brievenbus lag te wachten. Klaar voor de liefde die me op die dag aan mij zou openbaren. Vandaag denk ik terug aan zomers, klein geluk en Valentijn.

Terwijl de ochtendnevels nog drijven lees ik in de gemoedelijke sfeer van de ochtendstilte hoe Valentijn zijn vriend Cupido een stevige handdruk had gegeven.

Ik bekijk mijn muze haar foto en in een soort solo belevingsfeest zie ik hoe we samen spaghetti en rode wijn delen. Dat laatste doen we niet deze maand wegens tournée minérale. Op de zachte pastelkleurige achtergrond maakt stemmige vioolmuziek haar glimlach extra fotogeniek.

Zachtjes laat ik mijn hand op haar knie rusten als ware het een kuis ondeugdsignaal. Haar innemendheid grijpt mij aan in lieflijke meelevende gevoelens. In haar ogen lees ik de levenswaarde van ware liefde en hoe lichamen zich vullen met energie. Vragen zijn geen vragen gebleven.

Ik heb onze gezamenlijke monologen licht gezeefd en stevig gebundeld met liefdevolle inzet. Het verleden had getekend, het heden kleurt. Op het speelveld van onze ware liefde liggen tedere kussen naast een traan op de sprei. Het lijkt of toekomst en verleden rusten in de nestwarmte.

Met lichtjes gesloten ogen en in gedachten verzonken zie ik hoe ze een nieuwe dag ontkurkt met innige hartstocht. Als de zomer weer zal komen en de lokroep van de zee schreeuwt zal ik haar dit gedicht voorlezen.

“Rotstekening”

De hemel vloeit blauw

langs de grauwrotsige hand

van het land.

Mijn liefste danst in het water.

Ze heeft haar been

als een vogel opgeheven

als een rose flamingo

Haar hoofd

wiegt op haar hals

Mijn liefste slaapt

in de zachtrode huid

van haar geurige lichaam.

Zal ik haar doen ontwaken

met de bloem van mijn mond?

Zal ik voorzichtig

haar hand aanraken?

Als de zomer weer zal komen zullen onze voeten woelen in korrels zand, ons beiden laten lachen en zal ware liefde zich teder wentelen in de zonnestralen.

Terwijl ik nip aan een tweede tas koffie komt Rod Stewart langs. De muziek beroert mijn hart terwijl ik gezeten aan de schrijftafel een gesprek voer met een maagdelijk vel papier.

Een monoloog over hoe ik de zachtheid van haar hart koester. Hoe beminnen zich verschuilt in kleine dingen. Hoe haar zachte lippen en lieve glimlach mij telkens weer weten te raken. De zoete geuren hadden gisteren nog de kamer gevuld, nu vochten ze tegen het aroma van verse koffie.

In de schaduw van het summiere licht zie ik twee dansende kraanvogels. Verstrengelde snavels vol minnend liefdesgeluk. Hun harten en lichamen hadden elkaar gevonden, nimmer loslatende ware liefde.

Het vel papier aanhoorde mijn mijmeringen en oefende geduld terwijl ik even in mijn ogen wreef.

Schrijversgedachten, mooi en intens, zijn nu alleen nog maar uitgesproken in de stilte van de ochtend, straks vereeuwigd op het zijn maagdelijkheid verliezend vel papier. Ware liefde in pennentrekken van vloeiende inkt, liefdesstroom zonder waterval.

De bladwijzer lacht.

In ons liefdesverhaal reist hij mee als anonieme getuige, hoofdstuk na hoofdstuk tot we samen oud en gelukkig onze kleinkinderen de inhoud van ware liefde zullen door geven.

Zo een verhaal heeft iedereen, denk ik. Valentijn ridderde deze week -naar jaarlijkse traditie- vele harten.

Het is zaterdag. In mijn hart denk ik aan al diegenen die deze week alleen zullen waren, diegenen die dierbaren verloren hebben en mensen die afgelopen donderdag een moeilijke tijd doormaakten. Daarom wil ik schrijven dat je er nooit alleen voor staat en het kleine gebaren zijn die tellen. Mag dit stukje tekst  jullie hart vullen met tederheid en jullie even laten glimlachen. Als dat lukt ben ik een gelukkig mens. Volgend jaar komt ridder Valentijn weer langs en ik? Ik doe dat volgende week al (schrijversgewijs dan) met een nieuwe column.

Graag tot dan voor méér lees.

Groeten,

Seven.