Bij de dood van een bedelaar

Vandaag werd Louis Michielsen begraven. Door een simpele daad werd hij van genegeerd tot gevierd.

Louis Michielsen was jarenlang een bedelaar die zijn vaste stek op het Astridplein had. Voorbijgangers deden vaak hun best om de man niet op te merken. Op een dag liet een drugsverslaafd stel dat hoognodig wilde scoren hun kindjes achter bij de man. Louis probeerde de ukjes wat te animeren en kocht zelfs van zijn bijeen gebedelde geld een ijsje voor hen. Mensen uit de buurt die vertrouwd waren met Louis in het straatbeeld waren verwonderd dat er plots twee kindjes bij hem zaten. Zij verwittigden de hulpdiensten en de rest is geschiedenis. Louis werd een gevierd man, bekend in heel Antwerpen. Enige tijd later vond de man een stek in Deurne, in een appartementje aan de Venneborglaan. Daar zat hij vaak, zomer of winter, voor zijn huis te kijken. En ’s morgens hielp hij als opzichter aan de Sint Rumoldusschool scholieren veilig oversteken. Hij had zelf een verkeersbordje geknutseld. Tot hij plots overleed. Hij werd 55 jaar oud.  Vandaag werd hij in een volle Heilige Hartkerk in Antwerpen begraven. De schoolkinderen van de Sint Rumoldusschool waren aanwezig.

Wij hernemen hier het gesprek dat wij hadden met Louis Michielsen, anderhalf jaar geleden. Als een In memoriam voor een man die door het leven niet werd verwend.

Antwerpens beroemdste zwerver woont in Deurne

Jarenlang leefde Louis als een onbekende dakloze op het Astridplein. Een goede daad gooide zijn hele leven om.

Door een drankprobleem verloor Louis zijn werk en belandde hij op straat. Jarenlang bedelde hij als een nobele onbekende op het Astridplein zijn kostje bij elkaar. Op een dag vroeg een jong stelletje aan hem om op hun kinderen van 5 en 1 jaar te letten. Het bleken heroïneverslaafden op zoek naar een shot. Louis hield de kinderen bij zich, kocht zelfs van zijn bedelgeld een ijsje en vroeg daarna aan het diamantmuseum of de kinderen zich binnen mochten warmen. Het verhaal haalde de media en plots werd Louis een echte volksheld. Een gevolg van de geschiedenis was dat de man een invaliditeitsuitkering kreeg en een appartementje kon huren. Hij trok naar Deurne Zuid. Maar eigenlijk wilde hij liever naar Wuustwezel waar hij geboren en getogen is. In 2014 was het zover, hij verhuisde naar zijn geboortedorp.

Sinds enkele maanden is hij terug in Deurne, op een appartementje aan de Venneborglaan. Was het dan niet goed in het dorp van zijn jeugd? Louis: “Toch wel, maar de huiseigenaar kwam zelf in het huis wonen en dus moest ik weg. Nu woon ik hier samen met een zieke vrouw en haar bejaarde vader die ik beide verzorg.” Het leven van Louis werd in een boek gegoten. Louis: “te ontlenen zowel in bib Couwelaar als in bib Arena.” En dan vertrouwt hij Gazet van Deurne toe: “Zodra ik kan, ga ik terug naar Wuustwezel.”

Louis, het leven van een bedelaar. Yurik Onzia.