Uit de nieuwskeuken van Seven – de ridders Klaroen en Valentijn

Beste lezers,

Het is alwéér zaterdag. Straks wanneer de nacht zichzelf omruilt voor een nieuwe dag ben ik in onze  wereldstad al klaar met een nieuw ochtendvruchtje en leg ik de laatste schrijvende hand aan deze column.

Het nog slapend Vlaanderen weet het dan nog niet maar het is koud en kil buiten.

Ergens slaapt een Queen nog, droomt ze van ware liefde maar zal ze straks bij het ontwaken zien dat de nacht de ramen heeft laten tranen.

Wakker, laat ze hartverwarmende klanken van Jonas Winterland zorgen voor haar persoonlijke ochtendkoestering.

Buiten hoort ze hoe weekendse forenzen met rode oren, verkleumde handen verborgen in een dikke jas en voorzichtige pas straatstenen wakker maken.

In de mistroostige tuin heeft de regenton, half verdoken achter een door de herfst geteisterde struik een regenlaagje als mantel gekregen. Terwijl de laatste regendruppels -van de dag voordien- nog plengen als tranen, om straks over te gaan in vastere vorm heeft ze een ontmoeting met zichzelf en haar gedachten. Een warm gevoel overvalt haar als zij denkt hoe straks, in geduld weggelegd ware liefde zal vloeien in een woordenval.

Woorden van ware liefde over hoe hij al haar onzekerheden heeft weggenomen, zijn hart steeds weer kleurrijk penseelt en haar tedere lichaam zich innig verstrengelt met het zijne.

Hoe zij mag rusten aan de oevers van zijn mannelijkheid, haar gesloten ogen worden gekust en twee paar voeten close elkaars warmte zoeken.

Straks zullen fluisterzachte woorden de juiste toon krijgen, weg vliegen en meegenomen worden door een zeebries.

Op de achtergrond vult radio Romantica op haar eigen wijze de kamer. Een liedje van Mama’s jasje – naar het origineel van Peter Schaap- “Adem, mijn adem” maakt haar vrolijk. Ware liefde is de krachtigste zuurstof. In een lange zucht van verlangen denkt ze terug aan de eerste kus.

In een klein schrift herleest ze ridder Klaroen. De tekst waarin hij vraagt of ze voelt hoe hij met zijn onzichtbare hand al haar zorgen van morgen mag wegnemen?

Nog even put zij uit zijn inspiratiebron een emmertje letters. Hoewel hij in zijn vruchtjes zelden een Angelsaksische toets gebruikt, leest ze hoe hij de letters vandaag door elkaar schudt en schrijft dat : “true love has the habit of staying forever”. Het is een liefelijke gedachte. Het is al enkele pagina’s geleden, maar het is haar bijgebleven dat hij geschreven had -en gevraagd ook- of hij één keer mocht wonen in haar huis van liefde. Schoon, teder en om nooit te vergeten.

Bij een tweede kopje koffie zoek ik de juiste zinnen.

De letters lijken vandaag een snipperdag te nemen. Zelfs mijn geopende mailbox staat er mistroostig bij als ik worstel met woorden en zekere schrik aftastende vragen neerpen, op zoek naar antwoorden die onbewust verborgen delen wakker maken. Gevoelens en gedachten raken mij, in een eenzame koestering van herinneringen en gewaardeerde mooie momenten. Bijzondere dingen.

Met nog lichtjes gesloten ogen mijmer ik over onverzettelijke overwinningsdrang, het overleven om uiteindelijk gegroeid te zijn in een onafscheidelijke band. Bij een nieuwe zin met vraagteken weet ik dat antwoorden altijd een mens over een pijngrens heen draagt.

Het inzicht van de waardering in de eerlijkheid van openheid die -at last- meer vreugde dan verdriet zal brengen..

Gisteren was ik nog met luid kloppend hart onder het deken van mijn comfortzone gekropen en terwijl hemels sterrenpracht schitterde in de nacht had ik deels vruchteloos gezocht naar de slaap. Ik nip aan de tas koffie, lurk aan een sigaar terwijl mijn zachte handen moeizaam de juiste aanslag zoeken.

Vandaag maar – nog meer- de komende weken worden we overspoeld met liefdesteksten.

Dra trekt Ridder Valentijn op zijn romantische tocht doorheen het land.

Stilletjes denkt hij aan de mensen die het ware liefdesgeluk niet kennen. Ook zij verdienen de duurzame knusheid, de rust in hun leven met de juiste persoon aan hun zijde.

De klok telt op dat ogenblik geen tijd meer, alleen maar de momenten.

Een thuis staat niet meer voor een hoop bakstenen, maar wel voor een gevoel.

Op die momenten hoor je de klanken van je hart niet meer, je voelt ze en wil ze blijvend delen met je geliefde.

Een dag vol romantiek, kleine dingen die net dat ietsje meer zeggen dan wat onze snel draaiende  consumptiemaatschappij ons voor ogen wil houden.

Een dag waarin ware liefde vervat kan zitten in een knipoog, een guitige lach of een tedere zoen. Vervat in bekommernis, deelzaamheid en eerlijkheid.

Voor hen die ridder Valentijn nog niet zagen passeren, blijf jezelf.

Ware liefde komt ooit voorbij, blijf geloven en droom verder.

“De rosse” is ook wakker, zich totaal onbewust van het feit dat ik vertoef in een soort ridderlijk tafereel, waar ik langs de kantelen van een burcht banieren laat wapperen. Kalligrafische teksten golven, gedragen door de wind. Valentijn maakt zich klaar terwijl ridder Klaroen voelt hoe gemis in zijn maliënkolder woekert.

De pen danst, de inkt zingt. De muze geeft hem woorden die nog niemand hoorde. In de zeldzaamheid van ware liefde heerst blauw in een wit wolkengeluk.

Zuinig pluk ik welgekozen letters uit een woordenvat. Het woord wachtwoord wacht. De processor warmt zich aan mijn vingertoppen. Rondzwervend zoekt een werkwoord zijn plaats als de tekstverwerking een passende tedere passierode kader zoekt.

Ware liefde, de rekensom van samen plussen door alle minnen heen. Optellen en alles samen delen.

Als de lente komt zal hij haar een Convallaria majalis plukken. Een heerlijk geurend bloempje want dat is zij voor hem. Zijn eigen meiklokje voor het leven. Of hoe ware liefde zich bij het lentegevoel zal laten aanspreken als Convallaria majalis. Ridder Klaroen sluit de ogen en droomt van één keer wonen in haar liefdeshuis.

Weekend groeten van ridders Valentijn en Klaroen.

Fijn weekend aan u allen.

Groeten,

Seven.