Uit de nieuwskeuken van Seven: Liefde

Beste lezers,

Ik weet niet of het jullie is opgevallen op sociale media maar met het verdwijnen van de laatste zomerdagen, verschijnen er steeds meer kersverse relaties op mijn tijdlijn. De schaarse zon, die we de afgelopen maanden gekend hebben, heeft haar liefdevolle werk gedaan. Haar warmtestralen hebben vlinders opgewekt en mensen doen besluiten om het leven gezamenlijk voort te zetten. Prachtig!

Ik word gelukkig van de liefde. Ook van de liefde van anderen. Bij elke statusverandering naar verliefd, verloofd of getrouwd druk ik zonder nadenken op het duimpje en plaats ik een emoticon met hartjesogen eronder. Ik word verliefd op het verliefd zijn. Des te groter is de teleurstelling als ik twee maanden later zie dat diezelfde relaties alweer stranden. En dan niet op perfect, hagelwit zand. Het is uit…

Elk jaar hetzelfde fenomeen: vlinderige vakantieliefdes die uitlopen op een herfstdrama. Telkens vraag ik mij weer af hoe het zover komt.

Is het strand, de oneindige bak aan vrije tijd en het kietelen van zonnestraaltjes toch wat anders dan een stressvolle schoolperiode? Blijkt hij/zij plots niet in je ‘normale’ leven te passen? Of zijn we zo snel verveeld dat we er na twee maanden alweer de brui aan geven?

Mijn grootmoeder zei altijd: “Tegenwoordig zijn relaties net broeken. Waar we vroeger kleine scheurtjes nog probeerden te maken, gooien mensen ze nu direct weg en gaan ze voor een nieuwe. Alsof de liefde zo eenvoudig is.”

Ik heb grootmoeders uitspraak mijn hele leven onthouden. Blijkbaar verwachten we in een relatie dat alles goed gaat en alles blijft zoals het in het begin is. Dat we de gehele tijd op vlinders kunnen blijven dansen. En mocht hij of zij toch tegenvallen, dan verwachten we diegene direct in te kunnen wisselen voor een ander. We hebben immers het “kassaticketje” nog.

Een relatie aangaan is niet hetzelfde als het impulsief kopen van een ijsje bij de eerste zonnestraal. Bedenk daarom vooraf goed of je er klaar voor bent. Of hij/zij de potentie heeft om jouw rollator te brengen. En het waard is om voor te vechten. Ook als de eerste herfstdruppels binnen je relatie beginnen te vallen. Het zal immers niet altijd zomer blijven.

Ik denk dat heel wat trouwe volgers op mijn sociale media en lezers van mijn columns denken dat ik een wat vreemd brein heb. Soms slaat het op hol zoals een Duracell-konijn waar ze net een lading nieuwe batterijen in hebben gestopt, maar waar toch een paar draadjes verkeerd gesoldeerd zijn. Een andere keer draait het gewoon een beetje door. En ik weet hoe dat komt.

De aanleiding  voor deze column over liefde ontstond eigenlijk toen ik de afgelopen week  plots een nummer van Willy Sommers hoorde en die plaat maar niet afgezet kreeg tussen mijn oren.

Ik weet perfect hoe dat kwam: al veel te veel dagen ging het op de radio, op tv en in de boekskes over Tien om te Zien.

Maar bon, de hit van Willy dus.

Ik had nog maar net de soep in de blender gedaan – venkelkomkommersoep voor de curieuzeneuzen onder jullie – of daar was Sommers. Een iets of wat normaal brein teistert je dan een hele dag met Zeven Anjers, Zeven Rozen, de monsterhit van Willy. Maar mijn hersenpan liet Sympathie is geen liefde naar binnen glippen. En eens binnen, krijg je dat soort jeugdherinneringen niet meer uit je oor. U kent het waarschijnlijk niet meer, maar in 1971 zat de schijf -geperst bij de toen nog wereldvermaarde platenmaatschappij Vogue – in elke zichzelf respecterende jukebox van Vlaanderen.

Het is niet onbelangrijk te onthouden wat Willy zong: sympathie wordt soms liefde, het ligt alleen aan jou!

Graag tot meer lees volgende week.

Groeten, Seven.